Έχω εντελώς (ξε)χάσει τον εαυτό μου. Πώς έγινε αυτό, αναρωτιέμαι. Πέρασα σήμερα στη δουλειά του άντρα μου, πράγμα το οποίο κάνω συχνά, και μου είπαν οι συνάδελφοί του πως σήμερα είμαι διαφορετική, πως ακόμα και το πρόσωπο μου έχει άλλη έκφραση. Πώς μπήκα μέσα όντας χαλαρή κι άρχισα τα αστεία. ΣΟΚ! Είχα ξεχάσει αυτή την εκδοχή μου ειλικρινά.. Τι ήταν διαφορετικό όμως σήμερα; Ήμουν χωρίς το γιο μου. Αυτό! Είχε πάει με δική του πρωτοβουλία, οικειοθελώς, στη θάλασσα με τους παππούδες του κι εγώ κυκλοφορούσα μόνη. Σπάνιο φαινόμενο, από επιλογή πάντα, τα τελευταία 3.5 χρόνια. Το να είμαι μόνη μου. Περπατούσα με το δικό μου ρυθμό, όπου ήθελα χωρίς να ακολουθώ κανέναν. ΑΠΕΡΙΣΠΑΣΤΗ! Πόσα πράγματα, σκέψεις και συναισθήματα μπορεί να περικλείει αυτή η λέξη για έναν γονέα. Βασικά, δεν περπατούσα, γλιστρούσα νωχελικά, έρεα σχεδόν, χωρίς πίεση, άγχος, υστερίες, χρονικά αδιέξοδα, τετελεσμένα, προσδοκίες, στόχους. Κινούμουν αυτόνομα, με τα χέρια μου να κρέμονται ελεύθερα, άσκοπα, χωρίς να κρατούν, να σπρώχνουν, να σηκώνουν, κι όλη αυτή η αυθεντική χαλαρότητα με κατέλαβε ολόκληρη και προβλήθηκε εκ των έσω μου! Όλα αυτά έγιναν σήμερα, που απλά πήγα στην τράπεζα να πληρώσω κάτι, μόνη μου, και πέρασα από τη δουλειά του άντρα μου, μόνη μου. Και γυρίζω σπίτι μόνη μου. Θα τον περιμένω να γυρίσει, θα τον αγκαλιάσω, και θα του πω πως πέρασα όμορφα μόνη μου και πως φυσικά τον αγαπώ, παντού και πάντα, ότι κι αν γίνει, το γιο μου, τη ζωή μου. 
Υ.Γ.: Να θυμάμαι να βρισκόμαστε πιο συχνά, εαυτέ μου.

(Ο πίνακας είναι του Hugo Simberg και λέγεται "The Wounded Angel")