Αυτή είναι η αλήθεια φίλοι μου και η κομβική στιγμή που εμείς οι γονείς είτε αποδεχόμαστε την ανάγκη των παιδιών μας να καταλάβουν τι γίνεται και από που προέρχεται το φαγητό μας, είτε τους "θολώνουμε τα νερά" και απαντάμε με ασάφεια, στην καλύτερη, ή με αλαζονεία, αυτή του ξερόλα γονιού, στη χειρότερη.

Και δεν είναι όλο το φταίξιμο δικό μας. Κι εμάς κάποιος άλλος μας οδήγησε στο να έχουμε αυτή την πεποίθηση. Ότι οι άνθρωποι είναι "άνθρωποι" και τα ζώα, ζώα. Άλλο το' να, άλλο τ' άλλο. Ότι εμείς -είδος ανώτερο- έχουμε δικαιοδοσία πάνω τους, ακριβώς όπως και τα σαρκοφάγα ζώα του πλανήτη. Τα οποία, παρεμπιπτόντως δεν έχουν άλλη επιλογή διατροφής ούτε λόγω ανατομίας, ούτε λόγω φυσικού περιβάλλοντος. Ότι τα ζώα δεν έχουν καμία αξία από μόνα τους σαν οντότητες και παίρνουν αξία μόνο ανάλογα με το πόσο "χρήσιμα μας είναι". Κάπως έτσι έχει γίνει η αποσύνδεση, και το γουρούνι έγινε κρέας, χοιρινό. Κι ενώ μας φαίνεται παράξενο να θηλάζει ένα τετράχρονο νήπιο, μας φαίνεται απολύτως φυσιολογικό, ως και αναγκαίο να πίνει ένας 12χρονος το μητρικό γάλα της αγελάδας. Όλα αυτά κι άλλα πολλά, βαθιά ριζωμένα μέσα μας από όταν ήμασταν κι εμείς "μικροί" σαν τον Ορφέα μας οδήγησαν σήμερα ακριβώς εδώ. Και καταλαβαίνω καλύτερα από τον οποιονδήποτε πόσο δύσκολο είναι να αφήσουμε τον εαυτό μας ελεύθερο να δει την αλήθεια και να την αντιμετωπίσει. Όμως θα έπρεπε! Γιατί εθελοτυφλούμε; Τι μας κρατάει; Τώρα ξέρουμε.

Ναι, κάποτε ο άνθρωπος μπορεί να χρησιμοποίησε τα ζώα, για ένδυση και τροφή, για μεταφορές και εργασία. Εγώ όμως αυτή τη στιγμή δεν μπορώ να μείνω κολλημένη σε αυτό και προπάντων δεν μπορώ να πείσω το γιο μου να κάνει το ίδιο, τη στιγμή που βλέπω πως έχω κι άλλη επιλογή από το να ξεπουπουλιάζω χήνες και να γδέρνω πρόβατα για να ντυθώ ή να ιππεύω άλογα για να μετακινηθώ. Δεν μπορώ να συνεχίζω να σκοτώνω ζώα ή να τα εξαναγκάζω να μου δώσουν κάτι που δεν μου ανήκει - π.χ. το γάλα τους- για να τραφώ, ούτε και είναι ηθικά σωστό για μένα να πείσω το παιδί μου πως έχει τέτοια δικαιοδοσία πάνω τους.

Γι' αυτό του είπα την αλήθεια. Αυτή την αλήθεια και όλες τις υπόλοιπες. Ότι εκείνο το ψάρι που έτρωγε δεν πονούσε γιατί ήταν νεκρό και όχι ζωντανό. Πως κάποτε ζούσε όμως, και πόνεσε πεθαίνοντας. Για λίγο καιρό συνεχίσαμε να τα τρώμε.. με μιμούνταν παρόλο που το ένστικτό του του είχε πει άλλα. Και κάθε φορά στο ψαράδικο τα άγγιζε. Προσπαθούσε να καταλάβει. Όλοι οι vegans λυπούνται για τα ζώα που χρησιμοποίησαν, κι εγώ το ίδιο, δεν ξέρω πότε θα εξιλεωθώ. Αλλά αυτό που με κάνει να λυπάμαι επίσης πολύ, είναι που έβαλα το παιδί μου σε τέτοια διαδικασία, να έχει βλάψει ζώο. Που τον έφερα σε αυτή τη δύσκολη θέση και σε αυτή την εσωτερική σύγκρουση. Του έχω ζητήσει συγνώμη γι αυτό, βέβαια. Τι άλλο να έκανα! Όταν αποφάσισα δε να γίνω vegan, μερικούς μήνες μετά, και δεν μαγείρεψα ποτέ ξανά ψάρια, δεν τα ζήτησε ποτέ. Ούτε αυτά, ούτε άλλα ζωικά που έτρωγε (π.χ. τυρί). Κατάλαβε πόσο οδυνηρό και άβολο πρέπει να είναι για μια μαμά αγελάδα να της παίρνουν το γάλα και πόσο τραγικό είναι για ένα μωρό μοσχαράκι να αποχωρίζεται τη μαμά του και να μην μπορεί να θηλάσει. Το μικρό (ηλικιακά και μόνο) μεγαλειώδες μυαλουδάκι του κατάλαβε και έδειξε ενσυναίσθηση σε αυτά τα πλάσματα.

Και κάπως έτσι συνεχίζουμε τη ζωή μας, όμορφα κι ωραία, χωρίς να μας λείπει κάτι. Τουναντίον, είμαστε γεμάτοι χαρά για το καλό που κάνουμε στα ζώα και το σεβασμό που δείχνουμε στην ύπαρξή τους, είτε πρόκειται για γατάκια και σκυλάκια, είτε για ψαράκια και κοτούλες.

Μη φοβάστε να μιλήσετε στα παιδιά σας, ίσα-ίσα πιστεύω πως έχετε υποχρέωση να το κάνετε. Για ό,τι μπορεί να χρειάζεστε, είμαι πάντα στη διάθεσή σας να το συζητήσουμε. Σας φιλώ.